Fake it!
Materiaalinnovatie: fake it!
Vorige maand was ik in Bologna en liep een winkel binnen waarin fraaie tassen erg sympathiek geprijsd waren. Ik bewonderde de autumn/winter collection van Penelope Cruz, maar ontdekte na een tijdje dat de tassen niet van leer waren. Ineens wilde ik ze niet meer.
Ik herinner me Els Zijlstra, eigenaar van het bedrijf Materia, en haar presentatie over materiaal innovatie die ik dezelfde maand zag. Ze sprak onder andere over haar interesse in de huidige ontwikkelingen rond imitatie en fakes. Er zijn prima redenen om materialen na te maken, zoals wanneer de originele grondstof erg brandbaar of niet makkelijk schoon te houden is. Dat is waarom mensen vaak kiezen voor een linoleumvloer die er uit ziet als houten planken. Hoeft er alleen maar een sopje over en een trekker en de boel is schoon. Dat doe je met een houten vloer toch minder makkelijk. Soms is een fake een alternatief wanneer het originele materiaal op is. Zo zijn bepaalde hout- en leersoorten bijvoorbeeld nauwelijks meer te krijgen. En blijkbaar is er een tijd geweest dat nep marmer duurder was dan echt marmer. Bij de inrichting van paleizen kreeg dan de duurste variant de voorkeur, ook al was dat stucwerk met verf in plaats van echte steen.
In de discussie over fakes spelen vragen over ego, nostalgie en hang naar het verleden, brandbaarheid, duurzaamheid en tactiele aspecten een grote rol. Waarom zou een tegel van keramiek willen doen alsof hij een houten plank is? Wie bepaalt eigenlijk welke materialen gebruikt mogen worden voor bepaalde zaken? En wat is belangrijk: dat een fake er goed uit moet zien daar zijn we het wel over eens. Maar mag je het ook voelen, ruiken?
Ik heb werkelijk geen idee waar mijn idee vandaan komt dat een echte mooie tas van leer moet zijn. Het is een oude ingesleten overtuiging, die nu zijn doel niet meer dient. Loslaten die ideeën, en kom maar op met die nep tas! Ik wen er wel aan. Linoleum met parketpatroon trek ik nog steeds niet.
Gezien in Broeinest op 18 september 2015
