Joseph Beuys in Kleve
Ik kan altijd erg genieten van de reacties die het werk van Joseph Beuys oproept bij het publiek. Regelmatig maak ik mee dat ik mensen hoofdschuddend en met wapperende armen op luide toon hoor mopperen bij het zien van zijn werk. Dat het lelijk is, rotzooi, gepruts. Dan heb je volgens mij als kunstenaar toch echt iets goeds gedaan, als je derig jaar na je dood nog mensen zo weet te provoceren.
Afgelopen zondag kwam ik bij toeval terecht in een rondleiding bij de tentoonstelling Werklinien van Joseph Beuys. Een gevoelige en slimme vrouw geeft de rondleiding. Het publiek zijn geinteresseerde en hoog opgeleide mensen. Meer dan een uur later hebben we twee werken bekeken. De rondleider vertelt uitbegreid over achtergrond, symboliek, materiaal gebruik. Niemand moppert of zwaait met zijn armen maar iedereen vindt er wel iets van. Een van de bezoekers heeft Beuys zelf nog gekend en vertelt de ene ancdote na de andere. Langzaam begint het me te irriteren. Het bekijken (of horen) van kunst is voor mij een intieme ontmoeting. Daar wil ik niet te veel andere mensen bij hebben. Opgelucht loop ik na afloop van de rondleiding alleen door de tentoonstellingsruimtes. Geen analyses en gedachten van anderen meer. Denken doe ik wel met mijn knie.
De tentoonstelling Work Lines / Werklinien is geopend tot 4 september in het Kurhausmuseum in Kleve, net over de grens bij Nijmegen. Tegelijkertijd kun je werk zien van hedendaagse kunstenaars onder de titel "Wer nicht denken will, fliegt raus" een citaat van Beuys. Met onder andere Alice Channer en Kristof Kintera. Zeker de moeite waard.
